Laatst was ik op een vrijdagavond in de Dionysiuskerk in Heerhugowaard. Er was ‘muzikale aanbidding’. Dat wilde ik wel eens meemaken! Wat heb ik daar mijn hart aan opgehaald! Zingen of desnoods zachtjes neuriën om God te loven, ik wist pas dat mijn behoefte daaraan groot was, toen ik daar zat. Voorin de kerk werd het Allerheiligste uitgesteld, dat is een grote hostie in een monstrans. Zo was de Heer in ons midden. Hoewel ik daar natuurlijk niets van zie, wordt voor mijn gevoel de sfeer toch meteen anders wanneer dat gebeurt, ook daar in die grote Dionysiuskerk. Maar meer dan de gewijde sfeer rond het Allerheiligste, trof mij de muziek, die verzorgd werd door leden van één familie. Het waren tieners en twintigers, die meditatieve liederen zongen, soms éénstemmig, dan weer meerstemmig. Eén van hen speelde gitaar en af en toe was er ook een pianiste die meespeelde. Het waren geen geoefende zangers en de liederen waren heel eenvoudig, maar wat ging er een rust vanuit! De pastoor las een stukje voor uit de bijbel, er was ruimte om een voorbede uit te spreken en verder was er stilte en zang. En als kerkgangers neurieden wij mee… Het was voor mij echt thuiskomen. Sommige liederen kende ik, andere niet, maar doordat de melodieën vaak herhaald werden, kon ik ook met die liederen al gauw meedoen. Jullie weten wel dat ik van zingen houd. Het maakt me niet uit in welk genre. Een jaar of tien geleden ben ik een week op het Schotse eiland Iona geweest, in een oecumenische kloostergemeenschap waar veel eenvoudige liederen worden gezongen. Twee jaar geleden was ik in het Franse Taizé, ook een bron van meditatieve zang… Ook daar voelde ik me erg gelukkig omdat ik zoveel kon meezingen…
Ook hier in de Sint Victorkerk hoef ik me niet ontheemd te voelen. Vrijwel elke viering wordt wel opgeluisterd door één van onze drie koren. Helaas kunnen de koren in deze coronatijd nog niet op volle sterkte repeteren, laat staan zingen. In de afgelopen maanden heeft het Parochiekoor dit op creatieve wijze ter hand genomen. Vanaf 7 juni, toen we weer een voorzichtig begin mochten maken, waren er elke zondag een stuk of zes zangers en zangeressen die de viering opluisterden, met Pierre van Diepen of Gerie Dignum achter het orgel. Entre-Deux en Sing@Victor konden nog even de kat uit de boom kijken, maar nu komt de tijd weer aan dat er ook op zaterdagavond vieringen zijn. Zingen met het hele koor, dat mag niet. Bovendien zijn er koorleden die niet willen zingen, omdat ze tot de risicogroep behoren of een huisgenoot hebben die een verhoogd risico loopt om corona te krijgen. Maar er zijn misschien ook koorleden en muzikanten die het als een uitdaging zien om toch iets te laten horen, hoe eenvoudig ook. Kerkliederen zijn er in soorten en maten, dus er zijn altijd mogelijkheden. Mocht het nodig zijn, dan denk ik er graag over mee. Want ik zal toch niet de enige zijn die er behoefte aan heeft om mee te zingen of desnoods zachtjes mee te neuriën om God te loven. Ja, thuis kan dat ook, maar het is toch heel wat sfeervoller als we dat weer samen doen in onze Sint Victorkerk.