Eén van mijn favoriete liedjes van de popgroep de Dijk is: “Ik kan het niet alleen!” In het lied gaat het om een man die nergens is zonder zijn geliefde. Zelf heb ik de woorden altijd toegepast op mijn leven als blinde. Veel dingen kan ik niet alleen. Ik heb andere mensen hard nodig en moet dus niet bang zijn om hulp te vragen. Maar ook als ik denk aan het besturen van de Waterkant denk ik: “ik kan het niet alleen!” Nou hoef ik het natuurlijk niet helemaal alleen te doen, want pastor Álvaro is voorzitter. Maar ook samen zijn wij ervan overtuigd: we kunnen het niet alleen. We hebben mensen nodig die met ons meedenken over de toekomst van de Waterkant.
Het laatste beleidsplan van het oude bestuur heette: Rusten aan de Waterkant. Een vrome wens die psalm 23 in herinnering roept, waarin gezegd wordt: de Heer is mijn herder, niets kom ik tekort. Maar pastor Álvaro en ik gaan ervan uit dat ons die rust nog niet gegund is. We zien onze geloofsgemeenschappen krimpen en willen niet wachten tot ze instorten en er niets overblijft dan de rust van het graf. Dat laatste gunnen we enkel onze dierbare overledenen. Hun zielen wensen we niets anders toe dan de eeuwige rust en het eeuwige licht. Maar laat er ook voor ons als bestuur van de Waterkant wat verlichting zijn, want… we kunnen het niet alleen!