Op donderdag 12 augustus hielden we in de pastorietuin een gezellige barbecue met de Tuinkabouters en hun partners. De weergoden waren ons gunstig gezind. Het leek een goed begin van het kermisweekend. Maandag beleefden de jongeren het hoogtepunt van de kermis op het kerkplein. Het was een feest dat zonder wanklank verliep. ’s Middags om 17.00 uur was alles weer opgeruimd.
De dag ervóór was bekend geworden dat de twintigjarige Wout Neefjes was overleden tijdens een tocht door Oostenrijk op de mountainbike. Voor veel jongeren zal deze kermis, die ‘illegale eerste deun’ op het Kerkplein, voor altijd verbonden zijn met het bericht van het overlijden van hun vriend Wout. Maar nog veel groter was de schok voor de familie. Er is nauwelijks iets denkbaar dat erger is dan het verliezen van je kind of kleinkind. En dan zo onverwachts, zo onvoorbereid…
Als u dit leest heeft de uitvaart van Wout al plaatsgevonden. In de kerk zullen we blijven bidden voor hem en ook om kracht voor zijn familie. Hij laat een leegte achter die niet op te vullen is.

Wat we deze week ook nog meemaakten in de kerk, was het afscheid van Piet van Baar als voorganger. Piet is meer dan vijfentwintig jaar actief geweest in de Marcusparochie in Hensbroek, als penningmeester, als voorganger en in nog veel andere functies, en totdat de Marcusparochie werd opgeheven, was hij ook lid van het Regiobestuur. In de Victorkerk ging hij ook regelmatig voor. Met veel betrokkenheid en inspiratie wist hij mensen een spiegel voor te houden. Dat stemde vaak tot nadenken. Op zaterdagavond 21 augustus ging Piet voor de laatste keer bij ons voor. Aan het eind van de viering, lichtte hij in een persoonlijk slotwoord toe waarom hij zich gedwongen voelde om te stoppen. Hij had er diverse redenen voor. Als eerste noemde hij de moeilijkheden die zijn ontstaan rond de verkoop van de grond van de Marcuskerk. Met de belanghebbenden en andere inwoners van Hensbroek had het regiobestuur hierover een overeenkomst bereikt. Het bisdom stak hier echter een stokje voor, tot grote frustratie van Piet en van vele andere Hensbroekers. Het wordt voor Piet ook moeilijker om zich thuis te voelen in een kerk waar de teugels steeds strakker worden aangehaald. Al langer baren de ontwikkelingen in de Katholieke Kerk hem zorgen. Daarin staat hij overigens niet alleen. Uit de reacties na de viering bleek dat veel mensen het met Piet eens waren. Zelf vind ik het een aderlating voor de parochie dat Piet ermee gestopt is. Piet was een integere voorganger die durfde te zeggen waar het op staat. Kritische geluiden van betrokken parochianen… als pastor kun je eigenlijk niet zonder! Een deel van het Parochiekoor, met daarin enkele oud-leden van het Marcuskoor van Hensbroek, ondersteunde de afscheidsviering van Piet met zang. Er werden delen gezongen uit de door Pierre van Diepen geschreven Marcusmis en ook klonk het Marcuslied, het lied van de patroon van Hensbroek, dat in de Marcuskerk vaak werd gezongen. Het was goed om dit lied weer te horen en in gedachten terug te zijn in die kleine, gemoedelijke Marcuskerk. Zelf kwam ik graag in dat kerkje, dus ik begrijp wel enigszins wat Piet en andere Hensbroekers gewend waren en waar ze naar verlangen. Nu Piet gestopt is met voorgaan, is er weer een schakel verdwenen die de Victorkerk met de Marcuskerk verbindt. Het is een groot verlies voor de parochie en vooral voor de Hensbroekers. Zij blijven welkom in de Victorkerk.