Zaterdag 16 november was het dan zover dat ik tot diaken gewijd kon worden. Toch wel een beetje zenuwachtig ging ik naar Heiloo. Gelukkig was ik er ruim op tijd en waren ook de andere wijdelingen al aanwezig, zodat we met elkaar nog eens alle rituelen konden doornemen. Ook het koor, bestaande uit studenten van het Seminarie, was al druk aan het oefenen. En langzaam stroomde de kapel vol.

Om tien over half twaalf hield het koor op en begon een student met de mensen een rozenhoedje te bidden. Zo bleef de sfeer sereen en helemaal à la Heiloo.

Daar sta je dan in de sacristie met allemaal priesters die zich aan het verkleden zijn… En dan begint het. Buitenom loop je in de stoet mee naar de kerk en kom je binnen onder gezang in een volle kapel. En dan ontrolt de hele plechtigheid zich…

Na de wijding word je als nieuwe diaken begroet door de aanwezige diakens. Dat was voor mij het mooiste moment. Daardoor voelde ik me echt opgenomen in de kring van diakens en in de geestelijkheid van het bisdom. Na de mis werd ik door heel veel mensen gefeliciteerd. Toen pas kreeg ik in de gaten hoeveel bekenden de viering hadden bijgewoond.

En wat ik helemaal niet had verwacht: veel mensen hadden een cadeau voor me meegebracht. Door alle drukte weet ik van sommige cadeaus niet eens meer van wie ik ze nu precies heb gekregen… Hoe dan ook: ik wil alle gulle gevers bedanken voor hun geschenken.

Ik ontving in de dagen rond mijn diakenwijding ook veel kaarten met felicitaties, vaak met veel aandacht gemaakt en geschreven. Ook hiervoor allen hartelijk dank.

De diakenwijding was een mooie plechtigheid. Ook de eerste mis waarin ik als diaken mocht assisteren, met pastor Nico Knol als voorganger, was een warme viering.

Vaak wordt me gevraagd wat je als diaken allemaal mag en moet. Er zijn natuurlijk zaken die je bij de wijding belooft. Daar hoort het regelmatig bidden van de getijden bij. Ook doe je bij de diakenwijding de celibaatbelofte. En je belooft gehoorzaamheid aan de bisschop en zijn opvolgers. Je belooft, met Gods hulp, christelijk te leven. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Een diaken behoort zich dienstbaar op te stellen, vooral ten opzichte van mensen die op één of andere manier in nood verkeren.

De oorspronkelijke betekenis van het woord diaken is tafeldienaar. Het houdt in de praktijk in dat je ook aan  de altaartafel assistentie mag verlenen. Je bent dus een soort veredelde misdienaar. Maar je mag ook voorlezen uit het Evangelie en ook preken, maar niet tijdens de Hoogmis. Verder is de diaken degene die de mensen oproept om elkaar vrede te wensen en zo zijn er meer oproepen die tijdens de mis door de diaken mogen worden gedaan.

Ik moet er erg aan wennen. Ik deed altijd woord- en communievieringen. Dat mag ik nu ook officieel doen, maar liever heeft men dat er een eucharistieviering is waarin ik als diaken de priester assisteer. Daarom zijn er in de komende tijd in onze kerk meerdere eucharistievieringen, waarin ik de gelegenheid krijg om als diaken te assisteren.

Ook de liturgische kleding van een diaken is bijzonder. Je draagt een wit onderkleed, de albe. Uit eerdere Rotondes weet u dat ik er één gekocht heb in Almere. De parochieraad heeft besloten mij deze albe te schenken. U hebt daar als parochiaan dus indirect uw steentje aan bijgedragen. Ook daarvoor hartelijk dank.

Over de albe heen draag je een stola. Deze is nauwelijks te zien, want daarboven draag je een dalmatiek, een mooi bewerkt bovenkleed. Stola en dalmatiek zijn in de liturgische kleuren.

In de komende adventstijd draag ik die dus in ’t paars… De diakenstola en de dalmatiek worden als je eenmaal priester gewijd bent,vervangen door een andere stola en een kazuifel. Een diakenstola en een dalmatiek hoef je dus niet zelf te hebben en ook lang niet in alle parochies zijn die voorradig. Gelukkig kon ik diakenkleding van Fred Deen lenen en ook van elders, zodat ik toch over alle benodigde kleding kan beschikken. De kledingvoorschriften steken erg nauw, vanwege de symbolische betekenis van elk onderdeel.

Pastor Nico regelt dit soort zaken voor me. Gelukkig maar, want aan mij kun je zoiets niet overlaten. Maar laten we in Obdam toch allereerst proberen samen het geloof te beleven en handen en voeten te geven, los van kledingvoorschriften en andere formaliteiten. Ik ben blij dat ik samen met u kan uitkijken naar de geboorte van Christus. Dat Hij in ons midden mag komen. Dat wij zijn uitstraling mogen voelen en dat dat mag doorwerken in ons dagelijkse doen en laten. Laten we daar met elkaar voor bidden…