Waarschijnlijk kent u het programma ‘We zijn er bijna’ nog wel. Het ging over mensen die met de Caravan Club op vakantie gingen. Waar waren die mensen eigenlijk bijna… Ik zou zeggen: ze waren bijna thuis. Dat kon hoogstens nog een paar weken duren. In die weken beleefden ze van alles, maar echt spannend werd het maar zelden, want ze wisten van tevoren al wanneer ze weer veilig thuis zouden zijn.
Nee, dan vergaat het ons wel anders tijdens de corona-pandemie. We werden geconfronteerd met mensen die ernstig ziek werden en met mensen die aan de ziekte kwamen te overlijden. Jongeren en ouderen raakten in een isolement. Ondernemers konden het hoofd nauwelijks boven water houden… En we wisten niet wanneer het afgelopen zou zijn. Gelukkig is er hard gewerkt aan de ontwikkeling van vaccins. Die helpen wel, maar het virus is niet voor één gat te vangen. De mensen die er nu nog ziek van worden, hebben daar nu meestal niet zoveel last meer van, maar het aantal besmette mensen is groot. We zijn er dus nog lang niet en we weten nog steeds niet wanneer het afgelopen is. Er wordt geduld van ons gevraagd en we zullen ons moeten aanpassen aan de maatregelen zoals die op dit moment van kracht zijn. De mensen die het daar moeilijk mee hebben, verdienen begrip en steun. Maar echt iets aan de zaak veranderen, kunnen we (nog) niet. Wat je natuurlijk altijd kunt doen is bidden. Niet dat dat nou meteen je problemen oplost… Maar wel brengt het je rust en helderheid in je hoofd, zeker als je een aantal vaste gebeden bidt of gewoon de stilte zoekt. We moeten nog even volhouden. Hoelang, dat weten we niet. Maar één ding weten we wel: we zijn er nog lang niet.