Voor mijn zestigste verjaardag had iemand mij een dagje Kevelaer aangeboden. Vorige week maandag was het zover. Het was Maria Tenhemelopneming en dat leek mij een mooie gelegenheid om erheen te gaan. Kevelaer is een bedevaartplaats waar Maria wordt vereerd, vlak over de Duitse grens. We gingen er met de auto heen en reden tegen kwart voor tien een parkeerplaats op. Alleen op werkdagen hoefde er parkeergeld betaald te worden. Maar was dit een werkdag? Voor zover wij wisten was Maria Tenhemelopneming in Duitsland een vrije dag, dus we dachten niet te hoeven betalen. Toch maar even gevraagd aan twee dames: Is het vandaag een zondag? Een zondag… Nee… Hoe kom je erbij!
Dus even naar de parkeermeter en daarna naar de basiliek, waar om tien uur de Hoogmis zou beginnen. Het was vol in de kerk, maar geluid was er nauwelijks te horen. Wat zijn die Duitsers stil… We vonden een plekje in één van de zijbeuken en de Mis begon. Maar net toen de diaken het evangelie wilde gaan voorlezen, werd zijn stemgeluid overwoekerd door het gejekker van een enorme betonhamer. De straat lag open, dat wisten we. Maar dat er vandaag, op Maria Tenhemelopneming, precies voor de kerk en op dit moment met zoveel lawaai gewerkt zou worden, dat hadden we niet kunnen denken. Nee, het was geen zondag. Dat werd zo wel duidelijk. Het gejekker hield op toen de bisschop begon aan zijn preek. Ach, zei hij, jullie hebben niet veel gemist. Het evangelie van vandaag kennen jullie toch wel. Het is het lied van Maria, het Magnificat. Ja, de meeste mensen die daar zaten, zullen het wel gekend hebben. Ik ook, maar ik was nog niet bekomen van de verbijsterende gedachte dat wij daar in een volle kerk zaten te bidden, terwijl het werk op straat gewoon doorging. Als gelovigen vormen wij geen meerderheid meer. Wij kunnen bij elkaar komen ‘in één of ander huis’ om Gods Woord te beluisteren en met elkaar het brood te breken, maar de wereld staat daar niet bij stil. De wereld draait door…