Op 20 juli 1937 werd, tot het grote geluk van zijn ouders, eindelijk een jongetje geboren in het gezin Neefjes. Na zes dochters was het natuurlijk prachtig om een zoon te krijgen.
Jan Neefjes had een heerlijke jeugd aan de Burgemeester Dekkerstraat. Zijn moeder verwende hem, hij was haar oogappeltje; Jan mocht niets tekort komen.. Na Jan werden er nog vijf kinderen geboren. Het was een druk maar gezellig gezin.
Jan ging op jonge leeftijd al bij zijn zwager in de bollen werken. Bloemen, en dan vooral tulpen, waren echt zijn passie, dus maakte hij van zijn hobby zijn werk.
Toen hij 27 jaar was, leerde hij Mieke, een lief meisje uit Slagharen kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze trouwden al snel en gingen aan de Hellemastraat wonen. Er kwamen twee zonen; Theo en Erik. De jongens hadden een fijne jeugd, Jan was een hele lieve, zorgzame vader.
Hij leerde de jongens respect te hebben voor alles dat leeft, en vooral om eerlijk te zijn.
Hij had altijd vertrouwen in de ander, zei dan ook vaak: ‘Alles komt goed’. En dat was dan ook zo.
Ondertussen werd het wat lastiger in de bollensector, dus Jan besloot het over een andere boeg te gooien. Hij ging samen met zijn broers in de bouw werken en werd stukadoor. Hij zal wat wanden hebben gladgestreken. Tot aan zijn pensioen bleef hij dat werk doen. Mieke werkte in die tijd als verzorgende in De Horstenburgh.
Al spoedig kwamen er kleinzoons waar Jan op ging passen. Eerst Roy, later Emir en een aantal jaren later, toen Mieke ook met pensioen was, kwamen er nog twee kleindochters bij, Jenna en Amra.
Wat genoten Jan en Mieke van deze periode.
Vijf jaar geleden werd Jan getroffen door een hersenbloeding. Sinds die tijd ging het langzaam achteruit met hem. Mieke, bij wie het zorgen ‘in het bloed zit’, heeft tot aan het laatste moment voor haar man gezorgd. En dat heeft ze geweldig gedaan. Samen met hun zonen, schoondochters en de kleinkinderen, heeft ze ervoor kunnen zorgen dat Jan thuis kon blijven, totdat hij uiteindelijk rustig overleed op dinsdag 4 juli. Een kleine week later namen we afscheid van Jan in de kerk.
Nu hoeft Mieke niet meer voor Jan te zorgen, dat mag zij loslaten. We mogen erop vertrouwen dat God het van haar overneemt, en dat hij in goede handen is.
Rust zacht, lieve Jan.
Hanneke Ocheda-Stoetzer
