Pastoors komen en gaan, maar de meeste parochianen blijven waar ze zijn. Daarom is het goed als een pastoor veel beslissingen aan parochianen overlaat. Als de pastoor zelf al lang vertrokken is naar een andere kerk, zitten de parochianen immers nog met de gevolgen van beslissingen die destijds genomen zijn. Zo hoor ik hier op de pastorie van veel mensen dat zij achteraf niet gelukkig zijn met het besluit van pastor Laurent, eind jaren zestig, om van alles uit de kerk weg te halen: beelden, altaren, communiebanken… Hadden we ze nog maar, want ze waren prachtig! Dat is wat ik hoor, en ik word me daardoor wel bewust dat je niet over één nacht ijs moet gaan met dit soort beslissingen, want wat je zo makkelijk weg haalt, krijg je hoogstens met heel veel moeite terug. Ik denk daar weleens aan als ik hoor welke grootse plannen er worden gemaakt voor het Kerkplein en de pastorietuin. Nu geldt voor mij wel dat ik door mijn handicap geen goed beeld heb van de situatie zoals die nu is, laat staan dat ik een beeld heb van de situatie zoals die worden moet. Maar ook principieel vind ik dat ik me zoveel mogelijk buiten dit soort beslissingen moet houden. Het gaat namelijk niet om iets wat je binnen een paar jaar weer terug kunt draaien. De vraag is dus echt: zou het gaan lukken om hier in Obdam een gezellig dorpsplein te creëren zonder veel weg te halen wat we achteraf misschien graag hadden willen behouden? Het Doeteam is er enthousiast over en ziet mogelijkheden. Maar zoals het gaat met dergelijke grootse plannen: uiteindelijk is het de bisschop die er een klap op moet geven. Daarbij is natuurlijk het belang van de kerk in het geding. Heeft de kerk er voordeel van als de situatie verandert, of niet. Kan de parochie nog beschikken over de eigen grond, daalt de grond door de nieuwe plannen in waarde… Dat zijn meestal de vragen waarop de bisschop een antwoord wil hebben. Dat er plannen worden gemaakt om het centrum van Obdam gezelliger te maken, juich ik zelf in elk geval toe. Maar of het gaat lukken…