Jarenlang verzorgde Lucia Neefjes de kapel in de Horstenburgh. Ze deed alle praktische dingen, zoals het wassen van gewaden en altaarkleden, het bijhouden van bloemen, het zorgen voor hosties, boekjes en kaarsen, en daarnaast was ze verantwoordelijk voor de vieringen die daar iedere vrijdagavond plaatsvonden. Als je als priester of pastoraal werker in de Horstenburgh voorging, kon je vijf minuten voor aanvang van de viering binnenkomen. Alles lag klaar, Lucia had alles geregeld.
Lucia bezocht ook nieuwe bewoners van de Horstenburgh om ze te attenderen op de vieringen in de kapel en ze onderhield contact met het personeel. In de loop der jaren veranderde er natuurlijk veel in de Horstenburgh, maar Lucia ging door.
Toen Gré Versluijs moest stoppen met orgelspelen, ging Lucia zelf de liederen inzetten. Zo kon er evengoed gezongen worden. En ook het feit dat we geen gebruik meer mochten maken van het bij de kapel behorende aulaatje, bracht haar niet van haar stuk. Met de mogelijkheden die er nog wel waren, werden de vieringen voortgezet.
Nico, de man van Lucia, en enkele andere vrijwilligers, stonden haar bij. Maar vorig jaar kreeg Nico onverwachts gezondheidsproblemen die leidden tot zijn dood. Tot overmaat van ramp brak Lucia, die al minder goed ter been was, een heup. Door dit alles werd het duidelijk dat er meer hulp nodig was voor de vieringen in de Horstenburgh.
Een oproepje in de Rotonde leverde zes nieuwe vrijwilligers op, zodat Lucia het vanaf september rustiger aan kon doen. De overdracht van taken was nog best moeilijk, omdat er zoveel dingen waren die voor Lucia vanzelf spraken en die ze gewoon deed… Maar uiteindelijk is de groep, waarin gelukkig ook twee vroegere helpers van Lucia actief bleven, toch goed op stoom gekomen. En vorige week vrijdag was het dan zover dat Lucia met een gerust hart afscheid kon nemen van dit dankbare maar intensieve vrijwilligerswerk. Als dank voor dit alles kreeg ze van Wilgaerden een bos bloemen en van de parochie de Paaskaars van vorig jaar uit de Horstenburgh, een kaars die in de Horstenburgh veel te weinig branduren heeft gemaakt vanwege de coronacrisis, maar die dat bij Lucia thuis mag inhalen en met zijn licht en warmte de goede en gezellige uren in herinnering mag roepen, uren die zij en Nico letterlijk en figuurlijk besteed hebben pro Deo, voor God.