Zaterdag 19 maart half zeven ’s avonds. Mijn telefoon gaat. Pastor Álvaro, of ik zin heb om mee te gaan naar Amsterdam, naar de Stille Omgang. Binnen een half uurtje zal hij dan voor mijn deur staan. Ik zeg ja en zo rijden we dan rond zeven uur in zijn Volkswagen Polo richting Amsterdam. Nog geen uur later staan we in de sacristie van de Sint Nicolaasbasiliek.
Tot mijn grote verrassing horen wij bij degenen die daar samen met de bisschop en nog een aantal andere priesters de Mis gaan opdragen…
Ik had die middag nog niet kunnen bedenken dat ik daar die avond zou staan. Ik ben het bovendien helemaal niet gewend om voor te gaan met meerdere priesters. Ik ken de gebaren niet die daarbij horen en heb geen teksten bij me. Het overvalt me dus een beetje. Maar het is niet anders. Er wordt door een dameskwartet mooi gezongen en door de bisschop goed gepreekt.
Er is een goede sfeer in de kerk. Ik hoor aan alles dat de mensen goed meedoen en later hoor ik dat er heel veel jonge mensen in de kerk zaten. Ik was achteraf dus toch wel heel blij dat ik dit mocht meemaken. En daarna de wandeling in stilte door de altijd rumoerige binnenstad van Amsterdam. Langs de Heilige Stede, waar het hostiewonder heeft plaatsgevonden en langs allerlei kroegen en restaurants waarvan ik de geuren en geluiden opvang. God houdt van Mokum! Hij is aanwezig in het gewoel van het uitgaanspubliek. Hij laat zijn stad niet in de steek. Zo voelt het althans tijdens deze Stille Omgang, die wat het aantal deelnemers betreft minder indrukwekkend is dan andere jaren. Maar we lopen hier toch maar weer, niet om ostentatief ons geloof te tonen, maar als een bemoediging voor al die mensen die in Amsterdam hun zaterdagavond doorbrengen. Die mensen waar ik zelf ook zo vaak tussen gelopen heb, met vrienden op zoek naar een gezellig café. God is nu eenmaal op zoek naar mensen, om te gaan wonen in hun hart. Mensen in Amsterdam, mensen in Obdam.
Ook in ons hart wil God een plaats hebben. Ook u en ik zijn mensen naar wie Hij op zoek is.