In de Rotonde van 9 maart jl. stond een ingezonden brief van Fred Stuifbergen. Fred maakte zich zorgen over het feit dat onze Sint Victorkerk steeds minder vaak gebruikt wordt als plaats van samenkomst. Vroeger vielen dorpsgemeenschap en geloofsgemeenschap vrijwel samen. Wie katholiek gedoopt was (en dat was bijna iedereen) werd vanuit de kerk begraven. In de jaren zeventig raakte ook het verschijnsel ‘Avondwake’ in zwang, waarbij na een eenvoudige gebedsdienst in de kerk de familie van de overledene gecondoleerd kon worden. De Avondwake is langzamerhand op zijn retour en ook een begrafenis wordt steeds minder gebruikelijk. Veel mensen kiezen voor een crematie. Daardoor komt het crematorium ook in beeld als plaats van samenkomst.
Crematoria bieden diverse ruimtes en mogelijkheden voor allerlei bijeenkomsten: van een informeel samenzijn tot een kerkelijke gebedsdienst. Van al die mogelijkheden wordt grif gebruik gemaakt. Dat mensen niet meer kiezen voor een avondwake en een uitvaart vanuit de kerk, gaat ten koste van de saamhorigheid en de gemeenschapszin in het dorp. Dat ben ik met Fred eens. En soms vind ik het echt jammer dat mensen de kerk links laten liggen.
We hebben als kerk namelijk heel wat te bieden. Dat begint al met de ziekenzegen of ziekenzalving. Dat kan een heel mooi moment zijn waarin de zieke met zijn of haar familie om zich heen de gelegenheid krijgt om tot rust te komen en het leven uit handen te geven. Het is een eenvoudig samenzijn waarbij de zieke en zijn of haar familieleden elkaar omhelzen en troosten. Natuurlijk vragen we Gods zegen voor de zieke.
Wat ik dikwijls meemaak, is dat familieleden mij pas op het allerlaatste moment erbij roepen, zoals dat vroeger gebeurde. Toen was het zo dat een zieke zo dicht mogelijk bij het moment van sterven bediend werd. Hij of zij kreeg de ziekenzalving toegediend, ontving voor de laatste keer de Communie, biechtte voor het laatst en kon op die manier met een gerust geweten sterven.
Tegenwoordig is het zo dat er aan de laatste sacramenten niet zo zwaar meer wordt getild als vroeger. Daarom is het goed de kleine plechtigheid van de ziekenzalving of ziekenzegen op een eerder moment in het ziekteproces en op een wat informelere manier te laten plaatsvinden. De zieke is dan nog helder en kan alles bewust meemaken. De mensen die deze mogelijkheid aangrijpen zijn achteraf meestal heel blij dat ze dit zo hebben gedaan. Maar er zijn helaas maar weinig families die hiervan gebruik maken.Ook de uitvaartdienst kan in hoge mate aangepast worden aan de wensen van de overledene en zijn of haar familie.
De kerk heeft veel meer in de aanbieding dan de meeste mensen weten. Ik ben er daarom van overtuigd dat de kerk vaker dan nu het geval is, gebruikt kan worden als plaats van samenkomst. Maar het zal niet meer worden zoals vroeger. De trend om voor het crematorium te kiezen zal doorzetten. Als parochie hebben we daarop ingespeeld door een urnenveldje en een urnenmuur te creëren. Zo blijven we zoeken naar nieuwe mogelijkheden, passend in het kader van het Christelijk geloof, maar ook met oog en oor voor de wensen en behoeften van de mensen van deze tijd.