Op zondag 8 april stond er een lange rij voor het Brakenkerkje om de familie Vlaar te condoleren met het overlijden van Joey. Zelf stond ik ook in die rij, maar voortschuifelend in een waterig zonnetje besefte ik nog nauwelijks wat er aan de hand was.
Dat drong pas ten volle tot me door toen ik het hoofdje en het buikje van het koude dode jongetje aanraakte dat in het kerkje in de box lag en even later zijn broertje Rick hoorde schreeuwen en kuchen. Twee jongetjes van anderhalf, alle twee even gaaf en lief, de een bewegend en doorgroeiend, de ander voor altijd stil. Voor zo’n verlies zijn er geen woorden van troost te vinden. Toch moet er iets gezegd worden. Bidden is dan een uitlaatklep. Laten we ervan uitgaan dat God onze gebeden hoort.
In de vorige Rotonde maakte ik al melding van het overlijden van Trien Hoogewerf-Smit. De ‘avondwake’ voor haar vond plaats op Tweede Paasdag ’s middags. De dag daarna was de uitvaart.
Vanuit de kerk hebben we ook Truus de Boer-Brink begraven. Twee mensen die al op leeftijd waren. En dan was er nog, in het crematorium, een ontroerende afscheidsdienst voor de kleine Joey Vlaar. Laten we bidden…voor de overledenen en hun nabestaanden… Om kracht!