Op maandag 5 november was het zover. Ik mocht de Admissio ontvangen, de toelating tot de priesteropleiding, waarmee ik opgenomen ben onder de kandidaten voor de wijding.
Het was een mooie gebeurtenis in het Julianaklooster in Heiloo. Daar is het seminarie van ons bisdom gevestigd. Daarom vond daar de plechtigheid plaats.
Om 18.00 uur was er een mis waarin bisschop Punt voorging. Na de preek werd allereerst een jongeman naar voren geroepen die dit jaar (op 17 november) tot diaken wordt gewijd. Hij las de geloofsbelijdenis voor en de eed van trouw die aan de wijding vooraf moet gaan.
Daarna was het mijn beurt om naar voren te komen. Op de vraag of ik bereid was priester te worden kon ik uit volle overtuiging antwoorden met: ‘Ja, dat wil ik!’.
Na de mis was er een overheerlijke buffetmaaltijd.
De merendeels Spaanstalige studenten van het seminarie in Heiloo en het seminarie in Nieuwe Niedorp lieten daarna nog van zich horen met opzwepende muziek uit diverse landen. Ook bij de mis en de buffetmaaltijd waren deze studenten volop in touw. Ze hebben er een mooi feestje van gemaakt. Ik kijk er met veel dankbaarheid op terug.
Dat gevoel van dankbaarheid was er de hele dag al, vanaf het moment dat ik opstond. Ik voel me natuurlijk dankbaar naar mijn familie toe en naar alle mensen die mij hebben gesteund door hun gebed en hun bemoedigende woorden, maar vooral dankbaar jegens God.
Kennelijk is dit de weg die ik moet gaan, de weg waartoe ik geroepen ben. De volgende stap op die weg is de aanstelling tot lector. Daarna volgt de aanstelling tot acoliet.
In november 2019 kan dan de diakenwijding plaatsvinden en, als alles goed gaat, in mei 2020 de priesterwijding.
Maar er is ook een parallelbaan, en die loopt door Obdam. Het is de weg waarlangs ik samen ga met jullie, parochianen van de Sint Victorkerk. Al die stappen richting priesterwijding, ik zou het niet volhouden als ik niet ook op die andere baan mocht lopen, waar het gaat om mensen, om leven en dood en alles wat daar tussenin zit. Laten we proberen het met elkaar vol te houden: ‘samen-kerk’ zijn, samen het geloof door te geven, met de talenten die we hebben en met onze tekorten die God op zijn manier maar moet aanvullen.
Uiteindelijk is de kerk niet van ons, maar van Hem. Laten we daarom blijven bidden en om zijn steun blijven vragen, voor onszelf, voor elkaar en voor onze parochie.