Lang was het onzeker of ik dit jaar nog diaken gewijd kon worden. Enkele weken geleden kwam er vanuit Rome en meteen ook vanuit Haarlem groen licht. Maar doordat ik zolang in het ongewisse was gelaten, kon ik er nauwelijks blij mee zijn. Een deel van de voorbereidingstijd, en dus ook een deel van de voorpret, was mij ontnomen.
Maar voorafgaand aan de diakenwijding is er nog een laatste stap: het uitspreken van de geloofsbelijdenis en het afleggen van de eed van trouw. Op maandag 4 november moest dat gebeuren, in de kapel van het seminarie in Heiloo. Nog weinig enthousiast ging ik erheen. Maar toen ontmoette ik de andere drie mannen die diaken gewijd worden. Zij wisten al langer dat ze daarvoor in aanmerking zouden komen. Zij hadden zich er met grote zorgvuldigheid en veel enthousiasme op voorbereid. En zij hadden erop gerekend mij in hun groep op te nemen.
Die middag gingen we de hele ceremonie oefenen met ons vieren en met een student van het seminarie erbij om de ceremonie te leiden. En meteen was ik één van hen. Zij hadden voor mij al de juiste kleding klaargelegd en hielpen me met alles waar ik onzeker over was.
En eindelijk kon ook ik enthousiast worden over deze volgende stap. Het ijs was gebroken.
Met ons vieren legden we de eed van trouw af en spraken we de geloofsbelijdenis uit, in een prachtige mis waarin bisschop Punt voorging, samen met bisschop Hendriks en vele andere priesters. Na de mis stond er een heerlijk feestmaal klaar. Hier had ik een aantal gasten voor mogen uitnodigen. Daardoor konden enkele parochianen en leden van de Parochieraad erbij aanwezig zijn.
Namens de Parochieraad deelde Gerda Wester, de secretaris, me mee dat de albe, het gewaad dat ik onlangs in Almere heb gekocht, mij door de parochie wordt geschonken. Dat is een heel mooi cadeau waarvoor ik de parochieraad en u als parochiaan hartelijk wil bedanken. De albe, die nog moet worden verkort, is op het moment van schrijven nog onderweg, maar ik hoop hem komende zondag te kunnen laten zien, als ik voor het eerst als diaken mag assisteren tijdens een mis.
De volgende dag moest ik alweer in Heiloo zijn, in de grote kapel. Nu gingen we de hele plechtigheid van de diakenwijding inoefenen, inclusief het plat ter aarde liggen. Dat moest nu nog op de koude kapelvloer, maar op de dag van de wijding moet er een tapijt liggen. Nou, dat hoop ik dan maar, want nu lagen we er met ons vieren te lidderen. Maar het was mooi om het samen met de andere drie wijdelingen allemaal door te nemen. De dag van de wijding komt nu snel naderbij, maar in de parochie gaat het leven gewoon door.
En er was de laatste tijd heel wat te doen, niet alleen voor mij, maar ook voor veel vrijwilligers. We hebben een aantal bijzondere vieringen gehad. Dat begon op zaterdag 2 november met de Allerzielenviering. Het is goed dat we in de kerk tijd nemen om onze dierbare overledenen te gedenken en ik ben blij dat er veel mensen zijn die van die gelegenheid gebruik maken. Het is voor veel mensen een hartverwarmende viering. Voor mijzelf ook. Ik heb dan weer even contact met veel mensen met wie ik in het afgelopen jaar de uitvaart van een familielid heb voorbereid en dat doet me goed.
Op zondag 3 november was er de Hubertusviering met Jachthoornblazersgroep ’t Wildrijk. Weer een goed gevulde kerk, ook met jonge ouders en hun kinderen. Zij kregen de hartjes uitgereikt die in de afgelopen tijd in de doopboom achterin de kerk opgehangen waren. Bakker Koning had gezorgd voor de originele Hubertusbroodjes, die door pastor Nico werden gezegend. Het was een mooie, drukke viering, wat mij betreft voor herhaling vatbaar.
Afgelopen zaterdag schalden er operaklanken door de kerk. Het koor Kogge Klassiek gaf een concert met liederen uit opera’s van Verdi. Het is mooi dat dat kan in onze kerk, maar er moet voor zulke evenementen veel werk verzet worden om alles klaar te zetten, het koor en de bezoekers goed te ontvangen en later alles weer op te ruimen. En deze keer moest alles meteen weer klaar gezet worden voor de volgende dag, want op zondag 10 november kwam het Ritmisch Koor uit de Noord zingen, vanwege het 55-jarig huwelijksjubileum van Ted en Ina van Schagen. Het werd een prachtige viering waarin pastor Paul en ik samen mochten voorgaan. Nu ik dit schrijf is het zondagavond. Morgen is het dus Sint Maarten, met hopelijk weer een kerk vol kinderen. Ik kan er zelf helaas niet bij zijn. Voorafgaand aan mijn diakenwijding moet, nee, mag! ik enkele dagen op retraite… Maar daarna is het zover… Eindelijk!