Op 9 november is Bets Sneeboer op 95-jarige leeftijd overleden. Als je zo’n hoge leeftijd bereikt, heb je vanzelfsprekend veel meegemaakt:veel gelukkige, maar ook veel verdrietige momenten. Bij de voorbereiding van de afscheidsdienst in het crematorium zei een van de kinderen: ‘Moeders houding was altijd ‘Niet klagend, wel dragend’. Dat typeert Bets.

Ze heeft in haar lange leven zoveel meegemaakt. Haar kinderen vertelden van het tuindersbedrijf dat zij en haar man Joop hadden, het inwonen bij haar ouders in de Wogmeer, de vier dochters en één zoon die ze kregen, de kleinkinderen die kwamen en de verhuizing naar de seniorenwoning in de Poststraat.

Niet klagend, wel dragend: toen Joop in 2000 overleed, pakte Bets vrij snel de draad weer op. Ze redde zich wel, bepaalde haar richting graag zelf, ze was erg oplossingsgericht en wilde absoluut niet om hulp vragen. Niet klagend, wel dragend: zelfs toen haar oudste dochter Ineke overleed begin 2018… Bets was natuurlijk vreselijk verdrietig, je hoort je kind niet te overleven. Maar toch ging ze door.

Bets maakte wat van haar leven; ze genoot ontzettend van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een kleindochter zei: ‘Oma was vaak vrolijk, ze maakte altijd grapjes, eigenlijk was ze een beetje stout!’

Ze kwam terecht in De Horstenburgh nadat ze niet meer zelfstandig kon wonen in het huis aan de Poststraat. Dat vond ze jammer, maar ze legde zich er wel bij neer.

Haar gezondheid ging achteruit en haar zin om te leven ook. Voor haar hoefde het niet zo nodig meer. Een paar dagen voor haar overlijden gaf ze dat nog aan. Daarom kwam de dood voor Bets als een verlossing. In de nacht van 8 op 9 november is Bets rustig overleden.

Niet klagend, wel dragend: ik hoop dat ze niet meer hoeft te dragen, ik hoop dat ze nu gedragen wordt! Gedragen op handen door al diegenen die haar zijn voorgegaan. Je mag rusten nu, lieve Bets, je hebt echt je leven geleefd.

Hanneke Ocheda-Stoetzer