Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, omdat het leven zijn gewone gang hernomen heeft, maar het was pas vorige week… Goede Vrijdag, de dag waarop we in de kerk de dood van Jezus gedenken.
Dit jaar deden we dat ’s middags met de Kruisweg voor kinderen en ’s avonds met de musical ‘Golgotha, het einde?..’ van Frank Hoebe. Het overwegen van de kruisweg van Jezus zoals hij die zelf is gegaan, ’s middags om drie uur, blijft een mooi verstild uurtje. Maar dit jaar was ook de avond van Goede Vrijdag heel bijzonder. Prachtige koorzang, mooie muziek, goede hoofdrolspelers, kortom ‘Golgotha, het einde?..’ was een sfeervolle, ontroerende voorstelling.
Honderdvijftig belangstellenden zagen hoe het drama van de kruisiging van Jezus zich ontrolde, een drama dat eindigt met het graf. En daarom vind ik Goede Vrijdag sowieso ieder jaar een hoogtepunt: het is een dag waarop we de dood recht in de ogen kunnen kijken. We gedenken de schijnbaar zinloze dood van Jezus aan het kruis, maar we denken natuurlijk ook aan de dood zoals die zich in onze omgeving voordoet, voor sommige mensen veel te vroeg, voor anderen op een moment dat we er vrede mee kunnen hebben.
In onze parochie zijn in de afgelopen tijd twee mensen overleden waarvan de nabestaanden zeggen: ‘We hebben er vrede mee’.
Dat geldt zeker voor Trien Hoogewerf-Smit, die 90 jaar geworden is, maar het geldt ook wel voor Jan Stam, die 82 jaar werd. Als de dood je op zo’n leeftijd overvalt, dan zeg je toch:’Het is goed zo!’
En toen werd het Pasen, het feest waarop we durven zeggen: de dood heeft toch niet het laatste woord. Er is licht, er is leven, ook over de dood heen. Jezus is niet in het graf gebleven. Hij is uit de doden opgewekt door God. Op grond daarvan mogen we geloven dat er ook voor onze dierbare overledenen, en uiteindelijk ook voor ons, leven is na de dood.
De Kruisdood van Jezus op Golgotha is niet het einde, maar het voorspel van een onverwacht nieuw begin.