Vorige week dinsdag ben ik teruggekomen van een stille retraite bij de Benedictinessen in Tegelen. Deze zusters zijn stille aanbidders van Jezus, als ik dat zo mag zeggen. In de kapel van het klooster is er dag en nacht een grote hostie in een monstrans zichtbaar en er is altijd minstens één zuster die daarbij bidt. Men noemt dat altijddurende aanbidding.
Deze aanbidding van Jezus, aanwezig in de gedaante van het Heilig Sacrament, gebeurt in stilte, behalve op de gebedstijden als alle zusters erbij zijn. Dat is vijf keer per dag een half uurtje. Naast deze gebruikelijke gebedstijden is er ook dagelijks een Eucharistieviering. Als gasten van het klooster deden wij, de studenten van het seminarie in Heiloo, met al deze gebedstijden mee. Bovendien kregen we drie keer per dag een inleiding op een evangelietekst. En wij konden uiteraard ook meedoen met de stille aanbidding wanneer wij maar wilden, dag en nacht dus. In zo’n omgeving kom je er vanzelf toe om veel te bidden.
Hoewel ik dat allemaal heel inspirerend vond, was ik toch erg blij weer terug te zijn in de parochie. Ik rolde meteen weer in het vergadercircuit. Ik vind dat prima, want tijdens vergaderingen hoor je nog eens wat. Daar had ik na al dat bidden in stilte wel behoefte aan. En je weet meteen weer waarvoor je het doet.
Zo hadden we diezelfde dinsdag waarop ik terugkwam een vergadering van de avondwake- en uitvaartgroep. Dan gaat het over de mensen die overleden zijn, over de avondwakes en uitvaarten die we gedaan hebben, over de viering van Allerzielen. En dan denk ik:’Hier wil ik bij zijn! Ik wil weer naar mensen toe, horen hoe het met ze gaat…’.
Ook de huisbezoekersgroep kwam diezelfde week weer bij elkaar. Dat zijn mensen die namens de parochie op bezoek gaan bij zieken, nabestaanden van overledenen, mensen met een beperking en oudere ‘kroonjarigen’. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die dat graag willen doen. Als er iemand is die een bezoekje van mij wil ontvangen, dan hoor ik dat vaak van hen. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die zelf de pastorie bellen of langskomen als ze me willen spreken en mensen die vragen of ik hun vader, moeder, buurvrouw enz. een keer wil komen bezoeken. Dat kan allemaal.
Helaas moet ik af en toe wel weer weg, dat blijft voorlopig nog wel doorgaan. Tijdens de retraite kreeg ik een mailtje van de studierector van het seminarie met het dringende verzoek om twee cursussen moraaltheologie te gaan volgen in Heiloo. Ik ben wel blij dat de honneurs goed worden waargenomen als ik er niet ben.
Vlak voordat ik op retraite ging, overleed Pieter van Zijl. Voor zijn avondwake en uitvaart werd uitstekend gezorgd. Ook de vieringen in De Horstenburgh en in de kerk, met na de zomer weer het eerste optreden van Entre-Deux, konden gewoon doorgaan. Maar… wat is nu de moraal van dit verhaal?
Tja, laat me daar nog maar even over nadenken. Ik weet het misschien als ik die twee cursussen gevolgd heb.