Vera Laan werd op 17 december 1925 geboren te Zwaag. Haar vader was boer, maar het zat niet mee. Voordat Vera 12 jaar was waren ze door geldproblemen al 5 keer verhuisd.
Toen vader een baan kreeg, leek het gezin in rustiger vaarwater te komen, maar het bloed kroop waar het niet gaan kon, hij kocht een boerderij aan de Geldelozeweg in Hoorn en werd bouwer, maar ook nu met weinig succes.
Vera bleef op de boerderij wonen totdat zij trouwde met Theo Reus. Ze gingen in Obdam in de Bosstraat wonen. Hier werd in 1957 Nico geboren. In dat jaar verhuisden ze naar de boerderij Dorpsstraat 79 waar ook haar schoonvader woonde en zijn zoon Ente met zijn gezin. Hier kregen Vera en Theo nog zes kinderen, waarvan er één jong overleed.
Geld was er niet veel maar moeder Vera maakte het altijd wel gezellig. In 1975, na de ruilverkaveling, stopte Theo met de bouwerij en verkocht zijn land. Er braken veel betere tijden aan. Vera en Theo konden nu op vakantie. De eerste reis was naar Canada, naar Cor, Vera’s oudste broer.
In 1987 overleed Theo na een kort ziekbed. Vera vond het verschrikkelijk maar was onverzettelijk en sterk. Na verloop van tijd kon ze weer van het leven genieten en vooral van haar kleinkinderen, die graag bij haar over de vloer kwamen.
In 2005 brak ze haar heup. Na de operatie verbleef ze een tijd in Lindendael in Hoorn. Tot haar verdriet kon ze niet meer terug naar de boerderij.
Ze kreeg een kamer in De Horstenburgh. Daar werd ze weer min of meer de oude. Toch kreeg ze nog een flinke tegenslag. Kort na haar negentigste verjaardag brak ze haar beide enkels. Maar ook daar kwam ze weer bovenop. Een gevolg was wel dat ze nu helemaal rolstoelgebonden was.
Nadat haar gezondheid de laatste tijd snel achteruit was gegaan, is ze in de vroege ochtend van zaterdag 16 februari vredig ingeslapen en overleden.
In de Sint Victorkerk hebben we afscheid van haar genomen op vrijdagavond 22 februari. Haar crematie vond de dag daarna plaats in Heerhugowaard. Vera was tot het einde toe een belangstellende, zorgzame moeder en oma die niet gauw vergeten zal worden.
Pastor Bert Glorie
