Deze zomer las ik een Vlaams boekje over vernieuwing van de liturgie en dan met name in de muziek. Wat had het Tweede Vaticaans Concilie op ’t oog als het om vernieuwing van de liturgie gaat en wat is daar na meer dan vijftig jaar van terechtgekomen… Het hoofddoel van de liturgievernieuwing was dat mensen meer betrokken zouden raken bij de vieringen. Dat ze meer mee zouden kunnen doen. Daarom hoefde de mis niet meer in het Latijn te worden opgedragen. Het kon in het Nederlands, zodat de deelnemers alles zouden kunnen verstaan en meebidden. En wat de zang betreft: iedereen zou heel veel moeten kunnen meezingen.
Het eerste waaraan men dacht waren de dialogen tussen priester en kerkvolk. Dus als de priester zong: ‘De Heer zal bij u zijn…’ dan moest het volk zingend antwoorden: ‘De Heer zal u bewaren’. Zo zijn er meer dialogen die zingend gedaan zouden moeten kunnen worden, maar in Vlaanderen was daar bar weinig van terechtgekomen.
Hoe zit dat bij ons? In onze regio hebben we in elk geval twee, en in de nabije toekomst hopelijk drie, priesters die goed kunnen zingen. Zou het niet wat voor ons zijn om te werken aan kerkvernieuwing zoals het Concilie, begin jaren zestig, dat heeft bedoeld?
Wordt vervolgd!