In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. Die gevolgen bleken veel minder groot te zijn dan men had verwacht. De kerk werd niet erg gemist. De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met de kerk gebeuren ging.
En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet meer naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd op weg naar Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik in de Goede Week op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was in de Goede Week. Als de kerk in mijn eigen dorp gesloten was, zou ik zeker horen bij de kleine groep die in een ander dorp naar de kerk ging. Ook dat weet ik uit ervaring. Als er in Egmond a.d. Hoef, waar ik vandaan kom, geen viering was op Witte Donderdag of Goede Vrijdag, dan probeerde ik elders de viering bij te wonen.
En hoe is dat met u… Hoe beleeft u deze dagen op weg naar Pasen… De Goede Week wordt dit jaar voor iedereen anders dan anders, maar gelukkig is onze kerk op een aantal momenten open. Het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis, laten we proberen dat ook dit jaar weer mee te beleven, zo goed en zo kwaad als het gaat. En laten we hopen en bidden dat het volgend jaar weer gewoon kan zoals we dat gewend zijn, in onze eigen kerk.
Pastor Bert Glorie