In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. De journalisten van dat weekblad hadden waarschijnlijk verwacht dat de gevolgen groot zouden zijn voor de dorpen waar de kerken gesloten waren, maar niets bleek minder waar. De kerk werd in het dorp niet erg gemist.
De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met hun kerk gebeuren ging.
En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd rond Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik tijdens de Goede Week en de Paasdagen op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was rond Pasen.
En hoe is dat met u? Hoe hebt u de Goede Week en de Paasdagen beleefd? Alleen al vanwege de coronacrisis waren de dagen natuurlijk al anders dan anders. Maar voelde u ook een leegte omdat u niet naar de kerk kon? Miste u het dat u het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis niet in de kerk kon meebeleven? Miste u het Zalig Pasen wensen na de Paaswake en de viering van Eerste Paasdag? Veel mensen zijn in deze dagen naar ons Mariakapelletje gegaan om daar een kaarsje op te steken. Op sommige momenten was ook de kerk open. Van de gelegenheid om daar te bidden werd ook veel gebruik gemaakt. Door de openstelling van de kerk was er gelukkig wat te doen voor de kosters. En ook onze tuinkabouters konden in de afgelopen weken hun hart nog ophalen. Maar soms denk ik: Hoe zou het hier zijn als de kerk voorgoed gesloten zou blijven… Zou het net zo zijn als elders op het platteland? Zou het leven voor de meeste mensen gewoon doorgaan zonder dat ze iets misten? Als ik denk aan alle vrijwilligers en regelmatige kerkbezoekers die er in onze parochie zijn, dan weet ik toch wel dat er mensen zijn die de Sint Victorkerk zullen missen. Dat zijn niet alleen de kosters en de tuinkabouters. Dat zijn ook veel andere parochianen en oud-parochianen. En er is er nog eentje die de kerk zeker zal missen… Dat ben ik!