Weet u het nog: dit weekend, maar dan een jaar geleden… Er hing overal een rare sfeer, want het corona-virus had ons land veroverd en een complete lockdown hing in de lucht. Zondagavond was het zover. Cafés en restaurants moesten onmiddellijk dicht. Ook de winkels, de middelbare scholen en zelfs de basisscholen moesten eraan geloven, hoewel de regering dat laatste eigenlijk niet nodig vond.
We zijn nu een jaar verder en langzaam klimmen we uit het dal. Veel ouderen hebben hun eerste vaccinatie gehad en voelen zich weer wat vrijer. Maar het virus is nog niet het land uit en veel mensen kunnen dus nog besmet raken. Stapje voor stapje gaat alles weer open, als een bloem die zich in de voorjaarszon ontvouwt… Maar wij hebben meer tijd nodig. Eén lente is voor ons niet genoeg. We moeten nu op het laatste moment niet te veel risico nemen…
Wat gaan we na een jaar weer oppakken, wat laten we nu maar voor wat het was, en wat zijn we blijven doen, zo goed en zo kwaad als het ging…
In de kerk zijn we min of meer doorgegaan. Het Parochiekoor bleef zingen voor zover dat mocht en voor zover de leden dat zelf aandurfden. Pierre van Diepen was er als trouwe organist. Ook het koor Entre-Deux heeft in het afgelopen jaar nog met acht leden gezongen, maar moest het bijltje erbij neergooien toen dat niet meer mocht. Het koor Sing@Victor zag geen mogelijkheden om te blijven zingen. Maar vorige week zaterdag waren er toch drie leden die de stoute schoenen aantrokken en de viering met zang opluisterden. Bianca en Danae Boon en Gerard Bakker brachten iets terug van de vrolijke sfeer die we van Sing@Victor gewend waren.
Net als in de hele samenleving, voelen we ons in de kerk nu weer wat vrijer, maar we kunnen de afzetlinten tussen de banken nog niet weghalen. Anderhalve meter afstand houden blijft het devies. Palmzondag, de Goede Week en Pasen kunnen we weer vieren in onze eigen kerk, maar we moeten dat doen op een aangepaste wijze. De vieringen die we organiseren, zullen vrij sober zijn. Het kan niet anders.
Een jaar geleden was ik nog diaken. Nu ik priester gewijd ben, mag ik de Mis opdragen, de ziekenzalving toedienen en biecht horen. Hier in Obdam heb ik me tot nu toe beperkt tot het eerste. Maar mocht u willen biechten, dan bent u natuurlijk welkom. En als er een zieke in de familie is die bediend wil worden: wacht niet tot het laatste moment. Dat hoeft echt niet.
De plechtigheden in de Goede Week zijn voor mij ook nieuw. Het wijden van de palmtakjes, de viering van Witte Donderdag waarbij aan het einde het altaar wordt ontbloot, de wijding van de Paaskaars en alle andere rituelen in de Paaswake… Ik mag het allemaal voor het eerst doen en dat is, temeer omdat ik het nooit een ander heb zien doen, voor mij wel spannend. Gelukkig heb ik hulp van kosters en misdienaars en met elkaar moeten we er toch wel wat van weten te maken. Onze Lieve Heer zal wel niet zo nauw kijken, laten we daar maar van uitgaan.
Intussen zitten we, net als een jaar geleden, midden in de veertigdagentijd. We leven naar Pasen toe, We weten nu beter dan ooit dat we elkaar nodig hebben om te leven. Sommige mensen zijn in het afgelopen jaar levend dood gegaan, omdat ze met vrijwel niemand contact mochten hebben. Dat willen we niet meer. We willen opstaan uit de dood, leven zoals God het bedoeld heeft met de mensen om ons heen. Jezus blijft voor ons een voorbeeld. Hij liet zich kruisigen en stierf op Goede Vrijdag, maar dat was het einde niet. God wekte Hem op uit de dood, om te laten zien dat het leven geleefd moet worden en dat we voor de dood niet bang hoeven te zijn. Leven willen we, leven moeten we! En met Pasen, als Jezus opstaat uit de dood, weten we weer dat er zelfs na dit leven nog leven is, zeker na het afgelopen jaar.