* 5 februari 1951 – † 30 juli 2022
Zondagmiddag 31 juli luidden de kerkklokken feestelijk door Obdam ter ere voor de doop van Julia.
Een paar uur later luidden de klokken weer. Nu waren het de overlijdensklokken voor Ria.
Op één middag luidden twee keer de klokken van onze Sint Victor Kerk, voor Ria en voor haar kleindochter. Vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar.
Ria groeide op in Haarlem en als jongste van het gezin ging zij haar eigen weg. Zij had zo haar eigen kijk op het leven en trok vaak haar eigen plan. Zevenenveertig jaar geleden trouwde ze met Gerard. In de jaren zeventig en tachtig werkte Ria als wijkverpleegkundige in Obdam. Het leiden van het consultatiebureau en het doen van huisbezoeken was haar specialisatie. Met liefde en zorgvuldigheid begeleidde zij jonge moeders met hun pasgeboren kinderen.
Ria mocht zelf ook het geluk meemaken dat zij moeder werd. Wat was zij trots op haar zoon Henk.
Ze was geïnteresseerd in zijn belevenissen als stuurman op een groot schip. Zelf hield zij ook van varen. Op vakantie met hun eigen zeiljacht of een cruise naar de Noorse fjorden, Ria genoot er volop van. Graag had ze dit nog een keer willen doen. Maar helaas, haar koers voer anders.
Haar man Gerard zei: ’Door ziekte, met daarbij vele complicaties, werd zij zelf een slagschip. Ze kreeg salvo na salvo op haar afgevuurd. Maar ze vuurde terug met al haar strijdlust en doorzettingsvermogen.’
Ria was invalide geworden en ze moest naar het revalidatiecentrum. Ze legde zich er niet bij neer dat ze nooit meer zou kunnen lopen: ‘Ik ga lopen, ik ga naar huis!’ Ze heeft wat af geoefend.
Tot het niet meer ging. Toen zei ze: ‘Ik heb er alles aan gedaan, het is over.’
Als wijkverpleegkundige heeft Ria aan het begin gestaan van nieuw leven.
Veel kinderen heeft zij gedragen in haar handen.
Mogen wij erop vertrouwen dat zij nu gedragen wordt in Gods Handen.
Ria, vaarwel.
‘Meissie, je strijd zit erop. Je bent Thuis!
Ria Potveer
